[قافله سالار باید به اهل کاروان دروغ نگوید]

[وبدان که هر عملی را درختی است که آن عمل بمثابه میوه ان است ...و هیچ درختی از آب بی نیاز نیست و ابها مختلفند. هرانچه آب وآبیاریش نیکوست درختش نیکو ومیوه اش شیرین است وآنچه ابیاری ان بداست  میوه اش تلخی خواهد بود]

[شما در زمانی زندگی میکنید که نیکی از آن رخت بربسته! وپیوسته دورتر میرود وبدی بدان روی نهاده است و پیوسته پیشتر می آید شیطان طمع درهلاکت مردم بسته واسباب کارش نیک مهیا گشته است مکر وی فراگیر وشکارش در دسترس است به هرکجا که خواهی چشم بگردان ومردم رابنگر! آیاجز مستمندی که ازناداری اش رنج می برد یا توانگری که نعمت خدا را کفران میکند یا بخیلی که درادای حق بخل می ورزد تا برثروتش بیفزاید یا متمردی که  گوشش برای شنیدن اندرزها گران شده است چیز دیگری خواهی دید؟ نیکان وصالحان کجایند؟ آزادگان وبخشندگان چه شده اند؟ ...مگر نه این است که همگی از این جهان پست وزودگذر وتیرگی ورنج  رخت بربسته اند؟ و مگر نه اینکه شما به جای آنها ؛ درمیان گروهی فرومایه که لبها از ذکر وبردن نامشان و نکوهش اعمالشان ننگ دارد مانده اید؟ ]

[دولت ضلالت چون درختی استوار قد برافراشته وشاخه های خود را به اطراف پراکنده است شمارا باکیل خود وزن می کند ودر زیر مشتهای خود فرو می کوبد پیشوای آن از دین اسلام  بیرون است ودرگمراهی خود پافشاری می کند ...کسانی ازشما که برجای بمانند مردمی حقیرند چون باقی مانده های ته دیگ!یاخرد وریزهایی که ازبار بر زمین می ریزد. آن سان که چرم رادردباغی فرومالند وگندم دروشده رابکوبندشمارانیز فروکوبندوبمالانند مومنان را ازمیان شما جدا میکند آنگونه که پرنده ای دانه درشت را برمی دارد! 

...فرزند خشم پدر را بر انگیزد وازباران سوزش وگرمی زاید! فرومایگان بلندی گزینند! وبزرگواران سردرلاک خویش فرو برند ...

مردم  این روز گار چون گرگانند وحاکمانشان چونان درندگان! ناتوانان طعمه آنها گردند و فقرا یش  به مردگان شبیه ترند ! راستگویی ازمیان کوچیده ودروغ پیروز گردیده است دوستیها به زبان باشد ودشمنیها به دل! جمعی به گنهکاران نسبت جویند وپاکدامنی سبب حیرت وشگفتی باشد وپوستین اسلام  وارونه پوشیده میشود...]

[این راهها شما را به کجا می برد در این تاریکیها تاچند حیران وسرگردان خواهید بود؟ این دروغها تاچند فریبتان دهد؟ از کدامین راه برشما میتازند؟ وبه کجا راهنماییتان میکنند؟ هرزمانی را سرانجامی است وهر رفتنی را آمدنی! 

پس از شخصیت ربانی که درمیان شماست سخن بشنوید دلهایتان را آماده دارید و اگر شمارا فراخواند بیدار شوید!

کاروان سالار باید به اهل قافله دروغ نگوید! ....

باسلطه گمراهی است که باطل رسوخ می یابد و توسن جهل ونادانی میتازد وطغیان وفتنه همه جا می گسترد . وداعیان حق اندک اند و روزگار همانند دیوانه ای حمله ور می شود! وباطل مانند شتری پس از خاموشی نعره برمی کشدو...]

[راههایی که گذرگاه فتنه استراههایی کور وناپیداست فتنه از این راهها فرا میرسد ورسواییها ببار می آورد! آغازش آغاز جوانی راماند باسرعت ونشاط! وآثارش چون زخم  سنگ برجای خواهدماند !

...دلهایی که آرامش یافته اند در کشاکش تردیدها گرفتار آیند ومردانی که به سلامت وصلح رسیده اند گمراه گردند دلها ورایها در اختلاف افتند واندیشه راست وناراست مختلط گردند و مشتبه شوند ! ...فتنه گران چونان گورخرانی که در گله اند همدیگر را با دندان می آزارند! ریسمان گره بسته دین از هم می گسلد وچهره حقیقت پوشیده مانده و آب چشمه های حقیقت فروکش کرده است!!!مستبدان وستمکاران سخنرانی میکنند ومحرومان را به تازیانه میبندند وبر زمین میزنند ...

[ستمگران روزگار با یکدیگر پیمان بسته اند که میراث خوار گان آشوب ها باشند اول آنها پیشوای آخرشان وآخرشان پیرو اولین ایشانست! 

برسراین دنیای فانی با یکدیگر همچشمی و ستیز میکنند وچون سگان بر سر مردار بدبو به ستیز برمی خیزند 

وپس اززمانی آنکه پیرو است از متبوع خویش بیزار میگردد وآنکه پیشواست از پیرو اش متنفر وگریزان میشود ! با دلی انباشته از کینه همدیگر را رها سازند وچون رودرروی شوند همدیگر را لعن و نفرین کنند]

از خطبه های 153و 129و107و151 مولای متقیان علی بن ابیطالب«ع »